"Αμμόχωστος… ένα ταξίδι στην πόλη μας".

Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια μακριά από τη θαλασσοφίλητη Αμμόχωστο.

Το Γυμνάσιο Αποστόλου Παύλου Πάφου, φιλοξένησε την Τετάρτη, 25 Οκτωβρίου 2023, την κα. Άννα Μαραγκού, τον Δημοτικό Σύμβουλο του Δήμου Αμμοχώστου, κ. Τεύκρο Αγγελίδη, και τον κ. Πέτρο Φιάκκα, σε εκδήλωση μνήμης για την κατεχόμενη πόλη της Αμμοχώστου, μέσα από τον λόγο, τα βιώματα και την αγάπη τους για την αγαπημένη μας πόλη.

 50 χρόνια πικρίας, ξεριζωμού και προσφυγιάς.

Το ημερολόγιο έγραφε 14 Αυγούστου. Η αποφράδα εκείνη μέρα που η βέβηλη μπότα του Αττίλα πάτησε τα χώματα της πόλης του Ευαγόρα. Ήταν η μέρα που ο ήλιος αποτραβήχτηκε τρομαγμένος. Να μην δει το βάρβαρο έγκλημα του Αττίλα.

Η θύελλα πέρασε από την οδό Δημοκρατίας και σάρωσε τα χαμόγελα. Το γυμνάσιο της Αμμοχώστου βουβό. Γεμάτο αγωνία το λύκειο Ελληνίδων. Η πόλη ανατρίχιασε από τρόμο και άρχισε ο πικρός ξεριζωμός. Φρικτός ο Αύγουστος του 74.

«Θαλασσινός ο κόρφος σου και ανθοί στις αμασχάλες, και ολόδροση πως μύριζες στις πρώτες τις ψιχάλες».

Στίχοι γεμάτοι νόημα. Ουσία και περιεχόμενο. Ξυπνούν αναμνήσεις και ζωντανεύουν στιγμές. Ο πόνος δεν είναι ο ίδιος. Είναι από τις περιπτώσεις όπου ο χρόνος δεν γιατρεύει αλλά μεγαλώνει την οδύνη του ξεριζωμού και της προσφυγιάς.

Η Αμμόχωστος είναι η πόλη που παίζαμε παιδιά μες την πλατιά ποδιά της.

Η πόλη που ονειρευτήκαμε, που ερωτευτήκαμε, που ζήσαμε τη χαρά, το γέλιο, τις αγωνίες. Τα χώματα που περπατήσαμε, η γη που νοσταλγούμε. Χωσμένη στην άμμο σαν σπάνιο κοχύλι. Σαν κόρη στην ακρογιαλιά.

Εδώ είναι η πόλη της ψυχής μας. Εδώ που οι άνθρωποι γελούσαν και μακάριζαν το Θεό για την ομορφιά που τους έστειλε. Εδώ που ανοίγουν οι καρδιές για να σκορπίσουν αγάπη. Εδώ που ο ήλιος έστηνε καρτέρι στα πουλιά και τα λουλούδια. Εδώ που ο γαλάζιος ουρανός έσκυβε να δει τη θάλασσα. Ήρθε μια μέρα του καλοκαιριού ολόκληρη η καταστροφή.

Μισό αιώνα μετά, τι κρατήθηκε όρθιο σε αυτόν τον απέραντο ερειπιώνα;

Μονάχα τα σπίτια. Τα σπίτια που όπως λέει η Λίνα Νικολακοπούλου «φυτρώνουν και αυτά σαν τα λουλούδια, μαραίνονται και αυτά με τα χρόνια, σαν τα λουλούδια…».

Όχι οι τοίχοι και τα πατώματα, αλλά οι ζωές που στέγασαν. Και οι αναμνήσεις που δεν σίγασαν. Ας κάνουμε κάτι όσο είναι ακόμα καιρός. Όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται.

50 χρόνια απουσίας: Ελπίζουμε - Επιμένουμε - Διεκδικούμε.

"Αμμόχωστος.... Ένα ταξίδι στην πόλη μας" λοιπόν σήμερα εδώ.

Ένα ταξίδι με βάρκα την ελπίδα, ώστε να μη ξεχάσουμε την πόλη, και όλα τα κατεχόμενα εδάφη της πατρίδας μας.

VIDEO-1

VIDEO-2

VIDEO-3